تاریخچه سایبان
سایبان برای اولین بار در تمدن مصر باستان و سوریه استفاده شد. اولین بار از سایبان با نام “حصیرهای بافته” یاد میکردند و همچنین برای مغازهها و خانهها از سایبان استفاده میکردند.
ولاریوم یکی از سایبانهای مهم در جهان باستان بود که سایۀ وسیعی ایجاد می کرد و قابلیت جمع شدن هم داشت و در بالای قسمتهایی که به منظور نشستن تعبیه شده بود قرار داشت. سایبان که از پارچههای کتان با قابلیت ایجاد سایه، چهارچوبهای الواری، بندگاهها و ریسمانهای آهنی ساخته شده بود به راحتی میتوانست روی یک سوم میدان مسابقه و محلهای استقرار سایه ایجاد کند. یک سوم دیگر توسط دیوارهای بلندی که در اطراف سایبان قرارداشت، سایه افکنی میشد و در نتیجه بیشتر محلهای نشستن، در بعد از ظهر سایه داشتند. اعتقاد بر این است که از ملوانانی که در ساخت بادبان و بادبانبندی مهارت داشتند استفاده شده بودند تا سایبان ولاریوم را ساخته، نگهداری کنند و عملیات مربوط به آن را انجام دهند.
سایبانها در نیمه اول قرن نوزدهم متداول شده بودند. در آن زمان مردم این سایبانها را از تیرهایی از الوار و چدن که در کنار پیادهروها قرار داشت میساختند و با میله ای که در جلو آنها قرار داشت، سایبان ها را به هم متصل میکردند.
در سالهای پس از جنگ داخلی، استفاده از سایبان، همهگیر شده بود. لوله کشیهای آهنی که با چهارچوبهای سایبان مطابقت داشت، در نتیجۀ تاسیس بنگاههای صنعتی در اواسط قرن نوزدهم، به طور وسیعی در دسترس قرار گرفت و ارزان شد و تبدیل به ماده ای متداول برای سایبان شد و به راحتی میتوانستند آن را شکل دهند و به هم پیچ کنند تا شکلها و اندازههای مختلفی از سایبان تولید کنند.